सीता आस्था ढुङ्गेल
तिमीलाई के के पर्छ के पर्दैन त्यो थाहा छैन मलाई
मलाई सिर्फ एक मुठ्ठी श्वास थाहा छ ।
मलाई तिमीले बनाएको बतासे रेल पर्दैन
पानी जहाजको अँध्यारो खेल पर्दैन
तिम्रो जस्तो सुविधा सम्पन्न महलको रवाफ र अहङ्कार बोक्ने गाडी पर्दैन
पर्दैन सरकार मलाई त्यो पर्दैन ।
मलाई त्यो पाइप लाइनको ग्यास पर्दैन
तारे भिरमाथिको भ्युटावर पर्दैन
रातो कार्पेटमाथि उभिएको व्यभिचार पर्दैन
तिम्रो निर्वस्त्र मुस्कान र निर्लज्ज कानुन उस्तै छ
मलाई तिम्रो कुनै आश्वासन पर्दैन ।
भो ! जे जे दिएका छौ पुग्यो
अब तिमीले दिने कुनै पनि `त्यो´ पर्दैन
मैले मागेको हैन आफ्नै गाँस काटेर बनाएको
मेरो ढुकुटीमा मेरो अधिकार खोजेको हो
आज एक मुठी अक्सिजनसँग
एक अञ्जुली पानीसँग
आफ्नो भोक साट्न खोजेको हो मैले ।
कहिले हर्जना भनेर लुटिए
कहिले तिरो भनेर लुटिए
कहिले राजस्व भनेर लुटिए
कहिले जरिवाना भनेर लुटिए
कहिले जन्मदर्ता भनेर
मृत्युु दर्ता भनेर कहिले
घरनक्सा भनेर कहिले
लिलामी , बेरुजु र बक्यौता भनेर लुटिए
ढुकुटी आफ्नै हो म पनि नागरिक हुँ भन्ने भ्रममा
धेरै पटक चुनावमा झुक्किए ।
म अब तिम्रो प्राणका निम्ति झुक्किन्न
मलाई आज आफ्नै प्राणको अन्तिम मूल्य अक्सिजन चाहिएको छ
तिमीहरू जे सुकै गर मलाई मेरो साम्राज्य चाहिएको छ
मेरो लुटिएको ढुकुटी चाहिएको छ
मलाई तिम्रो कुनै पनि `त्यो´ पर्दैन ।
प्रतिक्रिया